آنزیمهای گلوتاتیون - اس- ترانسفراز (GSTs)، نقش سم زدایی ترکیبات شیمیایی خارجی و داخلی را در سلول بعهده دارند. طی سالهای اخیر ایزوآنزیم جفتی این آنزیم (GST-π) بعنوان شاخص در سرطانهای مختلف از جمله سرطانهای مری و معده معرفی شده است. هدف از این تحقیق بررسی تغییرات سرمی این آنزیم در سرطانهای مری و معده بعنوان یک فاکتور تشخیصی بوده است. ابتدا روش سنجش الایزا برای تعیین غلظت سرمی πGST- طراحی شد بطوریکه با استفاده از این روش می توان آنزیم را در محدوده غلظتی ng/ml 0.4-20 با دقت و بدون تداخل ایزوآنزیمهای دیگر اندازه گیری نمود. سپس با استفاده از روش طراحی شده میزان سرمی GST-π در افراد سالم و بیماران اندازه گیری شد. میزان GST-π سرمی اندازه گیری شده در 42 فرد داوطلب سالم به عنوان کنترل ng/ml) 2.9± 10.3) و میزان آن در بیماران مبتلا به سرطان معده ng/ml) 5.4±23.7) و در بیماران مبتلا به سرطان مری ng/ml) 22.8±3.5) تعیین شد. افزایش میزان سرمی πGST- در طی مراحل مختلف بیماری نیز مشاهده گردید که میزان افزایش با شدت بیماری متناسب بود. در مطالعه حاضر میزان πGST- سرمی در مراحل مختلف سرطان مری بترتیب در ng/ml) StageII 5.8±(18.8، StageIII ng/ml) 1.3 ±24.7)، StageIV ng/ml) 13.7±25.1) و در سرطان معده StageII ng/ml) 8.0 ± (17.5، StageIII ng/ml) 7.3 26.5± ) و StageIV ng/ml) 6.0± (27.2 تعیین شد که بترتیب 64.7%، 62.5% و 75% از بیماران مبتلا به سرطان مری و 63.6%، 75% و 80% از بیماران مبتلا به سرطان معده افزایش نشان می دهند  (P<0.001). در نتیجه، این فاکتور سرمی را می توان به عنوان یک شاخص تشخیصی مناسب برای سرطانهای دستگاه گوارش مورد توجه قرار داد.  

در این مطالعه، روش الایزای غیرمستقیم رقابتی با استفاده از آنزیم پراکسیداز (HRP) و گلوتاتیون -S- ترانسفراز π(GST - π) تخلیص شده از جفت انسان طراحی شد. ابتدا GST- π تخلیص و آنتی بادی پلی کلنال علیه آن تولید گردید و سپس با کمک آنتی بادی ثانویه کنژوگه شده با پراکسیداز مراحل طراحی روش انجام گردید. روش طراحی شده با استفاده از GST- π استاندارد، در محیط بافر و سرم عاری از GST- π داخلی استاندارد گردید. با استفاده از این روش، غلظت هایی در محدوده 0.4 تا 20 نانوگرم در میلی لیتر از GST- π سرمی بدون واکنش متقاطع با سایر ایزوآنزیم های گلوتاتیون -S- ترانسفراز µ) و(aقابل اندازه گیری است. ویژگی روش طراحی شده با ساتفاده از سایر ایزوآنزیم های موجود در بدن انسان GST-a و GST- µ تخلیص شده از کبد موش صحرایی مورد بررسی قرار گرفت که در محدوده مورد بررسی تداخل آنها حداکثر 5.8 درصد بود. بازیابی روش از طریق افزایش GST- π خارجی به سرم عاری شده از GST- π در سه غلظت مختلف مورد بررسی قرار گرفت که میزان بازیابی در غلظت های مختلف در محدوده 89-106 درصد بود. تکرار پذیری روش از طریق مقایسه سنجش های داخلی وبین سنجش ها مورد مطالعه قرار گرفت که CV حاصل کمتر از 12 درصد بود. سپس با استفاده از روش طراحی شده GST- π در سرم 42 فرد سالم و 58 بیمار سرطانی مورد اندازه گیری قرار گرفت که به ترتیب ng/ml 2.9 ±10.3 برای افراد سالم و مقادیر بالای ng/ml 16 در 90 درصد بیماران مبتلا به سرطان معده و 86 درصد بیماران مبتلا به سرطان مری مشاهده شد.

اهداف: سولفورموستارد یک سلاح جنگی شناخته شده است که در جنگ تحمیلی علیه ایران مورد استفاده قرار گرفته است. سولفورموستارد می تواند آسیب های متعددی را در ارگان های مختلف مثل پوست و دستگاه تنفسی ایجاد نماید. در حال حاضر بیش از 40 هزار مصدوم شیمیایی به جامانده از جنگ تحمیلی از بیماری مزمن انسدادی تنفسی ناشی از گاز خردل رنج می برند. این ترکیب سبب تولید رادیکال های آزاد اکسیژن و ایجاد استرس اکسیداتیو می شود. تاثیرات مضر رادیکال های آزاد اکسیژن اغلب توسط ترکیبات آنتی اکسیدان تعدیل می شود. گلوتاتیون -S ترانسفرازها در بسیاری از عملکردهای سلولی دخالت دارند و مهم ترین ویژگیشان کارکرد آنها به عنوان تعدیل کننده استرس های اکسیداتیو در سیستم تنفسی است. این مطالعه با میزان بیان هدف بررسی این آنتی اکسیدان که احتمالا نقش مهمی در حفاظت سلول های اپی تلیوم جدار راه  هوایی دارد، به انجام رسید.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی که بر روی 12 نمونه بیوپسی راه هوایی از 8 مصدوم شیمیایی و 4 نمونه شاهد در سال 1388 انجام شد، از نمونه ها پس از تثبیت در پارافورمالدئید توسط کرایواستات برش های 20 میکرونی تهیه و میزان بیان مولکول GSTp1 به روش ایمونوهیستوشیمی در نمونه های تجربی و کنترل بررسی و مقایسه شد.یافته ها: مولکول GSTp1 در لایه اپی تلیال راه هوایی نمونه های کنترل با شدت بیان شد، درحالی که هیچ گونه عکس العملی نسبت به آنتی بادی فوق در نمونه های مصدومان شیمیایی به چشم نخورد.نتیجه گیری: مولکول GSTp1 نقش مهمی در حفاظت سلول علیه استرس های اکسیداتیو از جمله مسمومیت با سولفورموستارد ایفا می کند. کاهش این دسته از آنزیم ها ممکن است دلیلی برای پیشرفت و تداوم بیماری مزمن انسدادی ریوی در مصدومان شیمیایی باشد.

هدف: بررسی آنزیمهای آنتی اکسیدان کاتالاز، گلوتاتیون –s ترانسفراز و پروتیین اشک و سرم بیماران. روش بررسی: فعالیت اختصاصی آنزیمهای کاتالاز در اشک و سرم، فعالیت اختصاصی آنزیم گلوتاتیون -s ترانسفراز در سرم و مقادیر پروتیین در اشک و سرم مصدومین مبتلا به عوارض دیررس چشمی و گروه شاهد، اندازه گیری و مقایسه شد. یافته ها: تفاوت معنی دار در فعالیت اختصاصی آنزیم کاتالاز سرم (P=0.045) و میزان پروتیین سرم (P<0.001) بین دو گروه بیمار و شاهد مشاهده شد. نتیجه گیری: با توجه به نقش خاص پراکسید هیدروژن در بیماریهای چشمی و خصوصا قرنیه ای، تغییر تعادل سیستم اکسیدان/آنتی اکسیدان در سرم، اشک و بافتهای چشم اهمیت ویژه ای دارد. در مورد پروتیین، بررسی های بیشتر توسط الکتروفورز برای یافتن بخشی که منجر به افزایش مقدار تام پروتیین سرم بیماران شده است، ضروری می باشد.

پاسخ آنزیمهای گلوتاتیون- اس- ترانسفراز (GSTs) با منشاء سیتوزولی و میکروزومی به اثر دوزهای مختلفی از تئوفیلین در موشهای بالغ و شیرخوار بررسی شد. بطور طبیعی گلوتاتیون احیاء (GSH) و فعالیت GST در مغز موش بالغ بیشتر از نوزاد بود. در این مطالعه دوزهای مختلفی از تئوفیلین 10، 20، 30و 50 میلی گرم کیلوگرم استفاده شد ولی مطالعات مقایسه ای با یک دوز بالا یعنی 50 میلی گرم انجام گرفت. یک دوز از دارو که به طور i.p تزریق شد باعث کاهش بترتیب 25و55 درصدی در گلوتاتیون سیتوزول مغز موش بالغ و نوزاد گردید. در هر دو گروه سنی چهار ساعت پس از تزریق تئوفیلین کاهش GSH ملاحظه شد ولی زمان افزایش مجدد آن در مغز حیوان در حال رشد با تاخیر صورت گرفت. نکته جالب اینکه میزان GSH بطور قابل توجهی و تا حدود 24 ساعت در سطح بالایی باقی ماند. بموازات آن، GST میکروزومی و سیتوزولی مغز جوان الغا می گردد (P<0.05) القاء GST سیتوزولی و میکروزومی مغز در موش در حال رشد حداکثر به ترتیب 1.8 و 2.7 برابر است. این نتایج همراه با داده های حاصل از SDS-PAGE که از تجزیه GST تخلیص شده بوسیله کروماتوگرافی افنینی بدست آمده نشان می دهد که روند تغییرات در کلاسهای آنزیمی در دو گروه سنی متفاوت است. علاوه بر GST میکروزومی، کلاس- آلفا سیتوزولی در مغز موشها در دو گروه سنی نیز بطور متفاوتی توسط تئوفیلین القا می گردد.بنظر می آید که پاسخ سیستم گلوتاتیون در حفاظت بر علیه استرسهای اکسیداتیو ایجاد شده توسط تئوفیلین که در حیوان نابالغ بیشتر از سد خونی- مغزی عبور می کند حائز اهمیت باشد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

سابقه و هدف: هپاتیت اتوایمیون یک اختلال کبدی مزمن و التهابی با اتیولوژی ناشناخته است. جستجوی پلی مورفیسم های ژنتیکی نشان داده است که پلی مورفیسم های ژن گلوتاتیون- S- ترانسفراز، آنزیم هایی که کارسینوژن ها، داروها و ترکیبات خارجی را متابولیزه می کنند، ممکن است در استعداد ابتلا به بیماری اتوایمیون کبدی و شدت آن نقش داشته باشند. ما در این مطالعه پلی مورفیسم های T1, M1 و P1 ژن گلوتاتیون S ترانسفراز (GST) را در بیماران مبتلا به هپاتیت اتوایمیون مورد بررسی قرار دادیم.روش بررسی: تحقیق به روش مورد- شاهدی، بر روی 64 بیمار مبتلا به هپاتیت اتوایمیون تیپ I و 100 فرد سالم به عنوان کنترل انجام شد. پلی مورفیسم های T1 و M1 از طریق واکنش زنجیره پلی مراز مولتی پلکس (Mutiplex- PCR) و پلی مورفیسم P1 بوسیله واکنش زنجیره پلی مراز و هضم آنزیمی (PCR- RFLP) مورد آنالیز قرار گرفتند.یافته ها: جهش های ژنی GSTM1 و GSTT1 به ترتیب در 35 (51.6%) و 15 (23.4%) بیمار مبتلا به هپاتیت اتوایمیون تیپ I و همچنین 56(56%) و 22 (22%) نمونه کنترل دیده شد. مقایسه بیماران و افراد کنترل در ارتباط با ژنوتیپ های GSTM1 و GSTT1 هیچ تفاوت معنی داری را بین آنها نشان نداد. در مورد ژنوتیپ های GSTP1 در گروه بیماران 25 نفر (39.1%) هتروزیگوت، 7 نفر (10.9%) هموزیگوت و در گروه کنترل 14 نفر (14%) هموزیگوت و 38 نفر (38%) هتروزیگوت بودند به طوری که تفاوت معنی داری از نظر فراوانی پلی مورفیسم GSTP1 بین بیماران و افراد کنترل به دست نیامد.نتیجه گیری: با توجه به عدم تفاوت قابل ملاحظه در فراوانی این پلی مورفیسم ها در بیماران و افراد سالم، ارتباطی بین موتاسیون های ژن گلوتاتیون- S- ترانسفراز و هپاتیت اتو ایمیون تیپ I وجود ندارد.